Mijn vrouw houdt zich vast aan een boomwortel die uit de grond steekt. Langs haar rollen de steentjes die mijn zoon los trapt als hij op handen en voeten verder de steile helling op klimt. Mijn twee dochters zoeken houvast aan een uitstekende rots. Ze houden samen evenwicht op een plek amper groot genoeg voor één persoon.
“Het is wel steil, maar goed te doen zei hij toch?”
Het antwoord moet wachten. Mijn zoon glijdt op zijn hurken langs… naar beneden. Zijn handen zoeken naar houvast, zich maar half bewust van zijn snelheid die steeds meer toeneemt. Uiteindelijk stopt zijn glijpartij bij dezelfde boomwortel waar mijn vrouw nog steeds staat.
Iedereen is het er op dat moment wel mee eens. Dit is niet wat wij kunnen. Ondanks dat het pad aanwijst dat er wel degelijk voorgangers hebben gelopen. We gaan terug.
Uiterst voorzichtig en met veel overleg schuifelen we weer omlaag. Elke misstap wordt dan weer afgestraft met het glijden richting eerste boom of uitstekende rots, dan met een halve spagaat en protesterende spieren. Het is niet echt gevaarlijk, houd ik mijzelf voor.
Trots zie ik mijn kinderen ieder hun eigen weg kiezen. Zorgvuldig overdacht en voor het grootste gedeelde van de afdaling buiten mijn bereik. “Hey! Kom je ook nog! Ja, ja…” In mijn afdaling volg ik stiekem het pad van mijn kinderen. Lekker makkelijk soms, niet zelf te hoeven ontdekken.
De volgende dag komen we op de heuvel aan de andere kant twee gems bokken tegen. Die hadden het ‘pad’ gemaakt dat wij probeerden te volgen.
Succes!
Peter