Het heeft gevroren. Helaas ligt er geen sneeuw. Wat wel overnacht is gebeurd, is dat alle bomen zijn b
edekt met een dikke laag rijp. Het park is in nieuwe witte kleren gestoken. De bomen staan trots langs de waterkant. De wind verroert zich niet, om maar niets af te doen aan de statigheid van het winterse tafereel. Het is bijzonder hoe de witte laag de geheimen van de takken inzichtelijk maakt. Vertakkingen lijken eindeloos door te gaan. Het geheel vormt van stam tot dunste takje een spectaculaire waaier van complexiteit en eenvoud. De lucht is fris, het schouwspel indrukwekkend en ik sta er graag even bij stil.
Ook anderen zie ik genieten. Staand op bruggen leggen zij het winterse tableau maar al te graag vast op de telefoon. Gewoon om door te appen, of als tijdelijke achtergrond. Het is alsof we voor het eerst weer echt even kunnen kijken naar de bomen. Hoe bijzonder mooi ze zijn. Dingen die we vergeten en vaak zien als gewoon. De rijp op de bomen lijkt ons excuus te zijn dat we maar al te graag gebruiken om even te genieten van het wonder van de natuur. Waar het anders gewoon een boom zou zijn is het nu opeens mooi.
Ik denk dat dit empowerment is. Regelmatig tijdens gesprekken hoor ik mijzelf zeggen:”je doet het al, je kunt het al, je hebt het mij net laten zien. Je bent het alleen normaal gaan vinden. Het valt je niet meer op. Als je echter goed kijkt… dan zie je hoe wonderlijk mooi het eigenlijk is wat je al doet en wat je al hebt.” Zou het geven van trainingen en het begeleiden van mensen niets anders zijn dan het even tijdelijk aanbrengen van een laagje ‘rijp’, dat de geheimen en de schoonheid van alledag even inzichtelijk maakt? Ik begrijp dan wel wat maakt dat het zo lastig is om dit gevoel van het besef van je eigen rijkdom vast te houden. Alle rijp immers smelt uiteindelijk weer weg…
… tenminste, tot de volgende ‘winter’.
Succes
Peter