Met het einde van het kalenderjaar in zicht denk ik terug aan de woorden van een collega. Er werd aan hem gevraagd wat maakte dat hij zijn werk zo leuk vindt. Zijn antwoord was dat hij kan ‘wat niemand anders kan’. Dit was waar hij plezier in zijn werk uit haalde. Mensen komen speciaal naar hem toe, aangezien hij weet wat te doen en te zeggen. Natuurlijk zijn er ook anderen met dezelfde functie, echter in zijn werkgebied is hij de enige. En dan nog blijft er ruimte voor zijn eigen persoonlijke invulling van zijn vak, dat er voor zorgt dat hij zijn werk toch net anders invult dan zijn vakgenoten.
Dit liet mij nadenken over mijn eigen vak als trainer. Wat maakt dat ik het zo naar mijn zin heb en wat is mijn persoonlijke invulling hieraan wat mensen aanspreekt. De opgedane werkervaring helpt mij natuurlijk om de kaders neer te zetten. Voor de persoonlijke invulling gebruik ik veel van thuis. Dingen vanuit mijn eigen relatie. Situaties die ik meemaak met mijn gezin. Verhalen die ik beleef met mijn kinderen. Graag maak ik gebruik van theater elementen om het aantrekkelijk te maken om naar te kijken of om naar te luisteren. Ook vraag ik mij vaak af of ik zelf geboeid zou zijn als ik deelnemer was in mijn eigen training. Zou ik op het puntje van mijn stoel zitten, of zou ik liever uit het raam zitten dromen.
Zo nadenkend komen er erg veel zaken samen in mijn trainingen. Ik bepaal welke dingen ik hieruit gebruik, welke ik combineer met theorie en methodiek en weer in trainingsvorm doorgeef. In die zin doe ook ik ‘wat niemand anders kan’. Zo heeft de vraag: ‘Is het bijzonder wat je doet’, voor mij altijd twee antwoorden. ‘Nee’, er zijn zoveel mensen die dit doen. En ‘ja’, er is er maar een die het doet zoals ik het doe.
Juist het antwoord op die laatste vraag is het vlak waar ik mensen graag ontmoet. Hoe doe jij wat je doet en hoe maak jij je vak (en je leven) bijzonder? Ik hoor het graag van je in 2017!
Succes!
Peter